แผ่นดินไหว…เขย่าสติไทย
แล้วสติผู้นำ…อยู่ไหน?
เมื่อบ้านสะเทือน…แต่รัฐยังนิ่ง
เมื่อพื้นดินสั่น…แต่หัวใจผู้นำยังไม่ขยับ
วันที่ 14 เมษายน 2568
ขณะที่ประชาชนในกระบี่รู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนจากแผ่นดินไหวขนาด 3.5 ริกเตอร์
ศูนย์กลางอยู่ที่อำเภอเหนือคลอง จังหวัดกระบี่ ลึกเพียง 2 กิโลเมตร — ตื้นพอจะทำให้คนตื่นตระหนก
แต่ขณะเดียวกัน ที่เชียงใหม่…
นายกรัฐมนตรีหญิงของประเทศ กำลังสาดน้ำสงกรานต์กับครอบครัว
ไม่มีท่าที…ไม่มีถ้อยคำ…ไม่มีสัญญาณจากผู้กุมบังเหียนชาติ ว่ารับรู้สิ่งที่กำลังเกิดขึ้น
แล้วแบบนี้…ใครควร “ตื่นตัว”?
⸻
อย่าชินกับแผ่นดินไหวเล็ก ๆ จนลืมว่ามันเป็น “คำเตือนใหญ่”
ใครบางคนอาจพูดว่า…
“แค่ 3.5 เอง ไม่เห็นมีอะไรเสียหาย”
แต่ในโลกของแผ่นดินไหว ตัวเลขไม่ใช่ทุกอย่าง
“ความลึก” “จุดศูนย์กลาง” และ “ความเปราะบางของพื้นที่” ต่างหากที่เป็นตัวแปรสำคัญ
และกระบี่…อยู่ในแนวรอยเลื่อนคลองมะรุ่ย
ซึ่งเป็นรอยเลื่อน “มีพลัง” ที่นักธรณีวิทยาระบุว่า ยังอาจขยับได้อีก
ยิ่งไปกว่านั้น
เพียงไม่กี่สัปดาห์ก่อน แผ่นดินไหวขนาด 8.2 ในเมียนมา ยังส่งแรงสะเทือนถึงกรุงเทพฯ
มีคนตาย มีตึกถล่ม และมีรอยร้าวกลางเมือง
ถ้าสิ่งนี้ยังไม่เรียกว่า “เสียงเตือน”
เราจะรอให้เมืองไหน “ถล่ม” ก่อน จึงจะฟัง?
⸻
อาคารสร้างใหม่ปี 50 ต้องรองรับแผ่นดินไหว…แล้วไง?
ใช่…เรามี พ.ร.บ.ควบคุมอาคารที่ระบุว่า
ตั้งแต่ปี 2550 อาคารใหม่ต้องออกแบบให้รับมือกับแผ่นดินไหว
แต่…
ใครเช็กคุณภาพการก่อสร้าง?
ใครตรวจสอบว่าแบบที่ยื่นกับแบบที่สร้างตรงกันหรือเปล่า?
ใครฟันธงได้ว่า “รองรับแผ่นดินไหว” หมายถึงแค่ “เขียนไว้ในกระดาษ” หรือ “เอาอยู่จริง”?
เราไม่เคยรู้เลย…จนวันหนึ่งมัน “เอาไม่อยู่”
⸻
ระบบเตือนภัย ที่สั่นไม่ใช่ SMS แต่เป็นแผ่นดิน!
จากแผ่นดินไหวเมียนมา
ระบบเตือนภัยของไทย…แจ้งเตือนมาช้าจนเหตุการณ์สงบค่อยโผล่
แถมยังไม่มีการสื่อสารในเชิงเตรียมพร้อมให้ประชาชนเลยว่า
“ถ้ามีแผ่นดินไหวอีก…ต้องทำอย่างไร?”
เราสั่น…เพราะไม่รู้
แต่รัฐรู้…แล้วยังไม่สั่น
ประชาชนหนีเอาตัวรอด
ส่วนรัฐบาลพยายาม “หนีความรับผิดชอบ?”
ประเทศที่ปลอดภัย ไม่ได้หมายถึงไม่มีภัย
แต่หมายถึง “รู้ก่อน” และ “ทำก่อน”
ขณะที่เรา…ยังทำทุกอย่าง “หลังจาก” ภัยเกิดเสมอ
⸻
ผู้นำ…ต้องยืนอยู่ตรงไหน เวลาประเทศสั่น…หัวใจคนไทยสั่น
อยากถามแทนคนทั้งประเทศ…
ในวันที่บ้านเมืองสะเทือนแม้เพียงน้อย
ผู้นำควร “เล่นน้ำสงกรานต์” อย่างไรให้คนรู้สึกว่ารัฐยังห่วงใย?
ไม่จำเป็นต้องยกเลิกความสุข
แต่จำเป็นต้อง “ส่งสัญญาณ” ให้รู้ว่า
ชีวิตคนไทยอยู่ในใจนายกฯ เสมอ
แถลงสั้น ๆ ว่า “ติดตามสถานการณ์ใกล้ชิด”
สั่งการให้หน่วยงานประเมินความเสียหาย
หรืออย่างน้อยก็โพสต์เฟซบุ๊กสักบรรทัดว่า “ขอให้ทุกคนปลอดภัย”
แค่นั้น…ก็ทำให้ผู้นำช่วยลดความ “สั่นไหว” ในใจประชาชนได้แล้ว
แต่น่าเสียดาย…“แพทองธาร” ไม่ได้ทำ
ยังปรากฏภาพตอกย้ำ “หัวใจคือครอบครัว…ไม่ใช่ประชาชน?”
⸻
แผ่นดินไหวไม่ได้เขย่าแค่พื้นดิน…แต่น่าจะเขย่าความคิดทั้งประเทศได้แล้ว
เราไม่ควรปล่อยให้บ้านเมืองอยู่ในมือคนที่ไม่รู้ว่า “ภัย” จะมาทางไหน
ไม่ควรเชื่อว่า “เดี๋ยวรัฐจัดการ” ทั้งที่ระบบยังหละหลวม
และไม่ควรให้แผ่นดินไหวสะเทือนใจประชาชน…
แต่สั่นสะเทือนไปไม่ถึง “ใจผู้นำ”
อย่าชินกับความเงียบ
อย่ายอมรับว่าการไม่มีคำแถลงคือเรื่องปกติ
เพราะทุกแรงสะเทือน…คือสัญญาณเรียกสติ
แผ่นดินไหว…เขย่าสติไทย แล้วสติผู้นำอยู่ไหน?
