“ข้าพเจ้าไม่สามารถทำงานนี้ต่อไปได้อีกแล้ว ถ้าอยู่ต่อไปคงพิการ หรือเส้นเลือดในสมองแตกตาย”

ถึงเวลาคืนครูให้นักเรียน (จริง ๆ) ซะที

“ข้าพเจ้าขอลาทุกคนบนโลกใบนี้ ไปด้วยความไม่สบายกาย และไม่สบายใจ ด้วยมีปัญหาเรื่องการทำงาน การเงิน การบัญชี ซึ่งข้าพเจ้าให้ท่านคั่งค้าง ทำให้พอกพูนจนแก้ไขได้ยาก

แต่ปัญหาที่เกิดขึ้นนี้ไม่ใช่เพราะข้าพเจ้าเพียงคนเดียว

แต่เป็นเพราะกระบวนการทำงานที่ไม่มีประสิทธิภาพภายในโรงเรียน การทำงานไม่เป็นระบบ ให้เบิกเงินก่อน เคลียร์เอกสารทีหลัง และก็นิ่งเฉยไม่มีใครมาเคลียร์ให้…

…สิ่งที่ทำให้ตัดสินใจจากโลกนี้ไป ก็เพราะเพื่อนร่วมงาน ที่จัดการ สั่งการมาโดยตลอด

แต่พอถึงเวลามีความผิด กลับบอกว่าตัวเองไม่เกี่ยวข้อง

ผอ.ที่ย้ายมาแต่ละคนก็ไม่เคร่งครัดเรื่องการเงินเลย ไม่มีความรู้ด้านการเงิน ใช้เงินไม่ถูกต้อง

แต่พอมีความผิด ก็อ้างว่าเราเป็นคนทำ…

…ข้าพเจ้าไม่สามารถทำงานนี้ต่อไปอีกได้แล้ว

ถ้าอยู่ต่อไป คงพิการ หรือเส้นเลือดในสมองแตกตาย…”

———-

นี่คือข้อความหน้าสุดท้ายในจดหมายลาตาย 5 หน้าของข้าราชการครูหญิงวัย 39 ปี

เธอไม่ใช่แค่ “ครูภาษาอังกฤษ” แต่ยังต้องแบกรับตำแหน่ง “ครูการเงิน” ของโรงเรียนด้วย

ก่อนจะจากไปด้วยการผูกคอตายที่บ้านพัก พร้อมเขียนถึงลูก พ่อแม่ พี่สาว และ…กระทรวงศึกษาธิการ

เธอขอให้ “กระทรวง” เห็นใจครูที่ต้องทำงานด้านการเงินและพัสดุ

เพราะนั่นไม่ใช่หน้าที่ของครู แต่คือภาระที่ระบบโยนใส่…โดยไม่มีทางเลือก

⸻

ระบบที่ฆ่าครูด้วยเอกสาร

โรงเรียนไทยหลายแห่ง โดยเฉพาะในต่างจังหวัด

ครูต้องเป็นทุกอย่าง —ครูธุรการ / ครูการเงิน / ครูพัสดุ / ครูประสานงานโครงการ / ครูรับแขก

และยังต้องเตรียมการสอน ดูแลเด็ก สรุปผลการเรียน ส่งรายงานเขต ส่งข้อมูลกรม ฯลฯ

สำหรับ “ครูการเงิน” ภาระนั้นหนักขึ้นอีก

เพราะต้องเบิกจ่ายตามงบ ส่งงบดุล ปิดบัญชี ล้างหนี้ ส่งเอกสารหลักฐานให้ตรงรอบตรวจ

หากผิดพลาด = ถูกสอบ ถูกตั้งกรรมการ หรือหนักสุดคือรับผิดทางแพ่ง–อาญา

แต่ระบบนี้ “ไม่เคยเคลียร์ให้”

เบิกเงินก่อน เคลียร์เอกสารทีหลัง — แต่ไม่มีใครรับผิดถ้ามีปัญหา

สุดท้าย…ครูที่ “เขียนเอกสารตามคำสั่ง” กลายเป็นผู้ต้องหาโดยพฤตินัย

⸻

ทำไมครูถึงต้องทำงานเสี่ยงชีวิต?

คำถามนี้ไม่ได้เกินจริง — เพราะครูฆ่าตัวตายจากภาระตามจดหมายที่เธอเขียนไว้อย่างไม่อ้อมค้อมว่า

“ข้าพเจ้าเหนื่อยกายกับงานนี้มาก สุขภาพก็ไม่ดีสะสมมาเรื่อย ๆ

สิ่งที่ทำให้ตัดสินใจจากโลกนี้ไป ก็คือระบบการทำงานในโรงเรียนนี้เอง”

⸻

“คืนครูให้นักเรียน” นโยบายที่กลายเป็นแค่วาทกรรม

กระทรวงศึกษาธิการเคยประกาศหลายครั้งว่า

จะลดภาระงานเอกสาร ลดงานธุรการ คืนเวลาให้ครูอยู่กับนักเรียน

แต่ความจริงในโรงเรียน — ครูยังต้องจ่ายเงินซื้อของโรงเรียนเอง

กรอกข้อมูลออนไลน์สารพัดระบบ

ประสานโครงการนอกมาเสริมงบประมาณ

และยังต้องรับผิดชอบงานบัญชีที่มีความเสี่ยงระดับ “ติดคุกได้”

ครูไม่ได้ถูก “คืนให้นักเรียน”

แต่ถูก “ส่งไปทำบัญชีจน…ตาย”

⸻

ถึงเวลาเปลี่ยนระบบ — ไม่ใช่แค่แสดงความเสียใจ

การตายของครูการเงินที่บุรีรัมย์ควรเป็นเสียงปลุกดังที่สุด

ไม่ใช่ให้กระทรวงตั้งคณะกรรมการสอบ ไม่ใช่แค่จัดพิธีไว้อาลัย

แต่ต้องเปลี่ยน โครงสร้างงาน–ภาระ–ความรับผิดชอบของครู อย่างเป็นรูปธรรม

———

ข้อเสนอเชิงระบบ:

• แยกตำแหน่ง เจ้าหน้าที่การเงิน / พัสดุ / ธุรการ ออกจากภาระของครูโดยเด็ดขาด

• เพิ่มอัตรากำลังสนับสนุนในโรงเรียนขนาดเล็กทั่วประเทศ

• ผู้อำนวยการทุกคนต้องผ่านการอบรมด้านการใช้–ตรวจงบประมาณ-การบริหารงานบุคคล

• ระบบงบประมาณของเขตพื้นที่ต้องมี “ผู้รับผิดร่วม” ไม่ใช่โยนให้ครูการเงินรายเดียว

• ตั้งกลไกแจ้งเตือนความเครียดในครูที่มีภาระเกินมาตรฐาน

⸻

เด็กควรได้เรียนกับครูที่มีเวลาเตรียมสอน

ไม่ใช่ครูที่นั่งทำบัญชีตอนตีสอง และไม่ควรมีใครต้องตาย…เพราะงานราชการที่ออกแบบมาอย่างไร้หัวใจ

#ThePublisherTH #สำนักข่าวออนไลน์เพื่อสังคม #คืนครูให้นักเรียน #ครูการเงิน #ครูไม่ใช่แพะ #โรงเรียนไม่ใช่เรือนจำ #ราชการที่ฆ่าคนดี