เด็กสองคนนั่งอยู่บนพรมหน้าทีวี
บนจอคือภาพของแม่ — นายกรัฐมนตรีหญิงคนที่สองของประเทศไทย
กำลังชี้แจงในที่ประชุมสภาผู้แทนราษฎร

ภาพนี้ดูอบอุ่น
แต่ก็พาเราไปไกลกว่านั้น…

ในขณะที่การเมืองร้อนแรง
การอภิปรายไม่ไว้วางใจกำลังดำเนินไป
ฝ่ายค้านซักฟอกเรื่องตั๋ว PN, อัลไพน์,ชั้น 14 ฯลฯ
หลายคนเฝ้ารอฟังคำชี้แจงจากนายกรัฐมนตรี
คำถามหลายข้อถูกตั้งไว้…แต่ยังไม่ได้คำตอบที่ชัดเจน

แต่แล้วภาพหนึ่งก็ปรากฏขึ้นบนหน้าเพจแฟนคลับนายกฯ
เป็นภาพบุตรสาว-บุตรชายนายกฯ — “ธิธาร” และ “ธาษิณ”
นั่งดูแม่ผ่านหน้าจอทีวี

เป็นภาพที่พูดอะไรบางอย่างได้ชัดเจนกว่าคำปราศรัย

ไม่ใช่แค่ “แม่เป็นนายกฯ”
แต่มันคือการบอกว่า

“เด็กผู้หญิงก็มองเห็นความเป็นผู้นำในเพศของตัวเองได้”
“ประชาธิปไตยเริ่มต้นจากสิ่งที่ลูกเห็นในบ้าน ไม่ใช่แค่สิ่งที่เราประกาศในสภา”

ภาพนี้งดงาม อบอุ่น และทรงพลัง
แต่ขณะเดียวกันก็เปิดคำถามที่จริงจังยิ่งกว่า

เมื่อลูกนั่งดูแม่ด้วยความภาคภูมิใจ
ประชาชนก็กำลังฟังนายกรัฐมนตรีอย่างมีความหวัง

แล้วคำตอบที่ออกจากไมโครโฟน…จะซื่อตรงพอไหม?
จะโปร่งใสพอหรือเปล่า?
จะสะท้อนความเป็นผู้นำที่เด็ก ๆ ควรจดจำ…ได้จริงหรือ?

เราไม่ได้ต้องการคำพูดสวยงาม
เราแค่อยากให้ “สิ่งที่ลูกเห็น” และ “สิ่งที่ประชาชนฟัง”
เป็นเรื่องเดียวกัน

นายกฯ บอกในสภาฯ ฝ่ายค้านให้ลาออก…
แต่เธอไม่สามารถลาออกจากความเป็น ”ลูกและแม่“ ได้
ก็เหมือนประชาชน…ไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากยอมรับว่าเธอคือ ”นายกฯ“

แต่…นายกฯที่ประชาชนอยากได้ คือ…นายกฯ ที่รู้จักแยกแยะ
ไม่เอาผลประโยชน์ชาติ…ไปแลกกับประโยชน์ส่วนตัวและพวกพ้อง

เชื่อว่า…นายกฯ คงไม่อยากให้ลูกผิดหวัง
และถ้าเป็นแบบนั้น…ก็ไม่ควรทำให้ประชาชนผิดหวังเหมือนกัน

นายกฯ ที่ดี…ในใจคนไทย
คือ…นายกฯ ที่ซื่อตรงต่อประชาชน
ไม่ต่างจาก “แม่ที่ดีของลูก”