17 เมษายน 2568 — โลกจับตา “กรุงเทพฯ” ไม่ใช่เพราะมีผู้นำระดับโลกมาเยือน แต่เพราะที่นี่…กลายเป็นเวที ที่ผู้นำอาเซียนใช้เจรจาครั้งสำคัญกับรัฐบาลทหารเมียนมา
สื่อพาดหัวแรงว่า “อันวาร์ อิบราฮิม” นายกฯ มาเลเซียและประธานอาเซียน กำลังเตรียมพบ “มิน อ่อง หล่าย” ผู้นำเผด็จการเมียนมา “ที่กรุงเทพฯ” — พร้อมระบุว่าจะพบ “ทักษิณ ชินวัตร” อีกคนด้วย
แต่ชื่อ ”นายกฯ แพทองธาร“ กลับแทบไม่ถูกพูดถึง
แม้เวทีนี้จะเกิดขึ้น…ในประเทศตัวเอง
⸻
กรุงเทพฯ เป็นเวทีของใคร?
การเจรจาครั้งนี้ไม่ใช่แค่เรื่องช่วยเหลือผู้ประสบภัยแผ่นดินไหว หรือขอให้รัฐบาลทหารเมียนมาหยุดยิงเพิ่มเติม แต่มันคือ จุดหักเหของบทบาทอาเซียน ต่อวิกฤตเมียนมา — และในขณะเดียวกัน ก็เป็นการ ตัดคะแนนภาวะผู้นำของไทย อย่างเลือดเย็น
ประเทศไทยควรเป็น “ผู้นำที่กล้าเปิดโต๊ะ” ไม่ใช่ “ประเทศที่ใครจะนัดใครมาคุยก็ได้”
เพราะในทางยุทธศาสตร์ ถ้าทุกสายตากำลังมองประเทศไทย
แต่คนที่นั่งโต๊ะกลับไม่ใช่ผู้นำไทย — แล้วใครกันแน่ที่ถืออำนาจ?
⸻
เมื่อ ”ทักษิณ“ นำหน้า ”แพทองธาร“ ก็ต้องหลบ?
ชื่อ “ทักษิณ ชินวัตร” โผล่ขึ้นมาในทุกข่าวที่รายงานการเยือนของอันวาร์ กับสถานะ “ที่ปรึกษาประธานอาเซียน” ที่อันวาร์ ต้องเข้าพบ
ขณะที่นายกฯ โดยตำแหน่ง กลับไม่ได้อยู่กลางสปอร์ตไลต์
นี่คือปัญหาเชิงภาพลักษณ์ที่ใหญ่กว่าการเมืองภายใน เพราะเมื่อเวทีโลกเห็นว่า “คนที่ควรพูด…ไม่พูด” แต่กลับใช้คนอื่นมาสื่อสารแทน — มันไม่ใช่แค่ความไม่ชอบธรรม
แต่มันคือ การลดศักดิ์ศรีของผู้นำประเทศ โดยตรง
และไม่ได้มีเพียงนักวิเคราะห์ที่ตั้งคำถาม
กัณวีร์ สืบแสง สส.บัญชีรายชื่อ พรรคเป็นธรรม ย้อนความว่า ”ทักษิณ“ เคยพบ ”มินอ่องหล่าย“ มาแล้วในการประชุม BIMSTEC พร้อมตั้งข้อสังเกตว่า
”ไม่รู้ทักษิณใช้สถานะอะไรในการพูดคุย ถ้ากล้าเปิดเผยว่าพบกัน ต้องกล้าเปิดเผยว่าเจรจาอะไร ตกลงอะไรกันไว้บ้าง“
⸻
บทบาทไทยหาย-ดีลใหญ่เดินหน้า…ในกรุงเทพฯ
เมื่อผู้นำมาเลเซียและเมียนมาเลือก ”นัดพบ“ กันในกรุงเทพฯ
คำถามสำคัญคือ ทำไมต้องเป็นที่นี่?
กัณวีร์ ตั้งคำถามว่า…
”หากมาเลเซียอยากแสดงบทบาทผู้นำอาเซียนจริง ทำไมไม่ใช้บ้านตัวเอง หรือไปเมียนมา แต่กลับใช้ประเทศไทย ทำไม?“
อาเซียนเคยถูกวิจารณ์ว่าคือ “สมาคมที่ไม่มีฟัน”
วันนี้ มาเลเซียกำลังพยายามทำให้อาเซียนมีเขี้ยวเล็บ
โดยใช้การเจรจาครั้งนี้เป็นเครื่องพิสูจน์
มาเลเซียได้แต้ม…ทักษิณได้หน้า
ประเทศไทยได้อะไร?
นอกจาก…ภาพลักษณ์ผู้นำที่แย่ลง เพราะปล่อยให้คนไม่มีตำแหน่งในรัฐบาล มาเป็นผู้กำหนดวาระเจรจาทางการทูต
⸻
การเมืองหลังบ้าน…กับการทูตต่อหน้าเวทีโลก
รัฐบาลกำลังหลบไป “อยู่ข้างหลัง” ปล่อยให้ “การเมืองหลังบ้าน” อย่าง “ทักษิณ” มาเป็นเครื่องมือวางเกมการทูตของทั้งภูมิภาค
และนี่คือภาพสะท้อนของการเมืองไทยในวันนี้
• มีเวที…แต่ไม่มีเสียง
• มีตำแหน่ง…แต่ไม่มีอำนาจ
• มีนายกรัฐมนตรี…แต่ประชาคมโลกนัดพบ บิดานายกฯ แทน
คำถามจึงไม่ใช่แค่ “ทักษิณทำอะไร”
แต่ต้องถามต่อว่า
รัฐบาลไทย…ปล่อยให้เกิดแบบนี้ได้อย่างไร?
และเกมการทูตครั้งนี้…ใครคือผู้กุมอำนาจตัวจริง
⸻
