กลางกรุงโซล ฤดูร้อนปี 1995 — วันที่ 29 มิถุนายน ที่ควรจะเป็นเพียงวันธรรมดาของนักช้อปหลายพันชีวิต กลับกลายเป็นนรกกลางเมือง เมื่อห้างสรรพสินค้าซัมพุง (Sampoong Department Store) ถล่มลงมาในพริบตา ร่างผู้คนถูกฝังอยู่ใต้ซากปูน เสียงร้องไห้ เสียงกรีดร้องและความเงียบงันสลับกันปกคลุมเมือง
ยอดผู้เสียชีวิตสุดท้ายหยุดที่ 502 คน บาดเจ็บกว่า 1,000 คน นับเป็นโศกนาฏกรรมอาคารถล่มครั้งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์เกาหลีใต้
แต่สิ่งที่ตามมาหลังเศษซากตึกพัง ไม่ใช่แค่เสียงไว้อาลัย — มันคือเสียงคำรามของสังคมที่ไม่ยอมให้ความตายสูญเปล่า
⸻
เจ้าของห้าง “อีจุน” ถูกจับกุม ดำเนินคดีข้อหาฆ่าคนตายโดยประมาท และละเมิดกฎหมายก่อสร้าง เขาถูกตัดสินจำคุก 10 ปี และเสียชีวิตในคุกในปี 2003
ไม่ใช่แค่เจ้าของที่ถูกลงโทษ — วิศวกร ผู้ออกแบบ ผู้บริหารโครงการ ถูกดำเนินคดีตามระดับความผิด ขณะที่เจ้าหน้าที่รัฐที่รับสินบนเพื่อปล่อยให้การก่อสร้างผิดกฎหมายผ่านได้ ก็ไม่รอดพ้นการเอาผิดเช่นกัน
ภายในเวลาไม่นาน เกาหลีใต้เดินหน้า ปฏิรูปกฎหมายก่อสร้าง อย่างจริงจัง
• ต้องมีวิศวกรตรวจสอบอิสระในทุกโครงการใหญ่
• ต้องผ่านการตรวจความแข็งแรงหลายขั้น
• และมีการควบคุมการออกใบอนุญาตก่อสร้างอย่างเข้มงวดกว่าที่เคย
เกาหลีใต้เลือกที่จะเปลี่ยนแปลง ไม่ใช่ปล่อยให้ตึกถล่มกลายเป็นเพียง “ความเศร้าที่เลือนหายไปพร้อมกาลเวลา”
⸻
ตัดภาพกลับมาที่กรุงเทพฯ ปี 2025 —
13.20 น. วันที่ 28 มีนาคม แผ่นดินไหวที่เมียนมา ไม่ส่งผลกระทบกับตึกส่วนใหญ่ในกรุงเทพฯมากนัก
แต่สำนักงานตรวจเงินแผ่นดิน (สตง.) อาคาร 33 ชั้น ที่กำลังก่อสร้างในเขตจตุจักร พังถล่มลงมาใน 8 วินาที
เศษคอนกรีต กองเหล็ก และชีวิตนับร้อยติดอยู่ใต้ซากตึก
ยอดผู้เสียชีวิต 62 คน บาดเจ็บ 32 คน คือราคาที่เราต้องจ่ายในบ่ายวันนั้น
⸻
1 เดือนผ่านไป
• ยังไม่มีเจ้าของโครงการคนใดถูกดำเนินคดี
• ยังไม่มีการแจ้งข้อกล่าวหาเรื่องคอร์รัปชันสินบน
• ยังไม่มีเสียงรัฐมนตรีใดพูดถึง “การปฏิรูปกฎหมายก่อสร้าง” อย่างจริงจัง
• และที่สำคัญ…ยังไม่มีการรับผิดชอบจากผู้มีอำนาจใดๆ
เสียงขอความเป็นธรรมจากครอบครัวผู้สูญเสีย เริ่มเบาลงท่ามกลางข่าวอื่นที่โหมเข้ามาใหม่
สังคมไทย กำลังเดินบนเส้นทางเดียวกับที่เกาหลีใต้เคยยืนอยู่ — แต่แทนที่จะเปลี่ยนแปลง เรายังนิ่งเฉยเกินไปหรือเปล่า
⸻
ห้างซัมพุงล้มเพราะความโลภ ความประมาท และคอร์รัปชัน
แต่เกาหลีใต้เลือกจัดการอย่างเด็ดขาด
ตึก สตง. ล้มเพราะความล้มเหลวของระบบเดียวกัน
สังคมจะปล่อยผ่าน…ไม่ได้
⸻
บทสรุปไม่ได้อยู่ที่เศษปูนใต้ซากตึก
บทสรุปอยู่ที่ว่า เราจะเอาโศกนาฏกรรมครั้งนี้ เป็น “บทเรียน”
หรือจะปล่อยให้มันกลายเป็นเพียง “สถิติที่รอการซ้ำรอย”
“เกาหลีใต้ลงโทษคนผิด แต่ไทยยังไม่อาจสร้างความเชื่อมั่นได้ว่าคนทำผิดจะได้รับโทษ”
เราจะยอมให้เป็นอย่างนั้นจริง ๆ หรือ?
