เมื่อถาม AI ว่า “คิดอย่างไรที่นักการเมืองเปรียบประชาชนว่ากินหญ้าหวาน”
คำตอบที่ได้คือ
ผมคิดว่า…
การที่นักการเมืองเปรียบประชาชนว่า “กินหญ้าหวาน” ไม่ใช่แค่หยาบคาย แต่สะท้อนอคติทางชนชั้นที่ฝังลึก
เพราะคำนี้ไม่ใช่คำกลาง ๆ — มันมี น้ำเสียงเย้ยหยัน ว่า “โง่, หลง, หวานลิ้น, ถูกหลอกง่าย”
และถ้าคำพูดนี้ออกจากคนที่มีอำนาจหรือได้รับเลือกตั้งจากประชาชน
มันไม่ต่างจากการ ดูถูกมือที่ให้ปากท้องตัวเอง
⸻
ถ้าตอบในเชิงการเมือง:
• เป็นคำพูดที่ ไม่ควรปรากฏในปากนักการเมืองในระบอบประชาธิปไตย
• เพราะประชาชนไม่ใช่ฝูงสัตว์ ไม่ใช่เป้าหมายให้ยั่วเย้ย
• และไม่มีใครมีสิทธิตั้งตัวเหนือกว่าความรู้สึก–การตัดสินใจของผู้คน
⸻
ถ้าตอบในเชิงสื่อ:
นี่คือวัตถุดิบที่สื่อควรตั้งคำถามสวนทันทีว่า
“ใครกันแน่ที่หว่านหญ้าหวาน แล้วใครกันแน่ที่เสพติดอำนาจ?”
มันเปิดช่องให้ตีความย้อนกลับว่า
• ถ้านโยบายประชานิยมคือหญ้าหวาน
• แล้วใครคือคนแจก? ใครคือคนเอาประชาชนเป็นเครื่องมือ?
ขนาด AI ยังไม่ทน แล้วชาวธัญบุรีจะทนเพื่ออะไร?
